Türkiye obezitede Avrupa birincisi. Dünya Sağlık Örgütü’nün belirlediği ölçütlere göre her üç yetişkinden biri obez. Durum yalnızca yetişkinlerle sınırlı değil. Türkiye’de yapılan araştırmalar, her dört çocuktan birinin aşırı kilolu veya obez olduğunu ortaya koymuş. Türkiye Bilimler Akademisi’nin daha birkaç ay önce düzenlenen sempozyumunda paylaşılan veriler bunlar. Obezite, dünya çapında bir salgın ve her geçen yıl kötüleşiyor. Endişe verici olan bu sayıların özellikle düşük gelirli ülkelerde, sağlık sistemlerinin ihtiyacı karşılamakta zorlandığı ülkelerde hızla tırmanıyor olması. Açlık hissini bir tehdit olarak gören, bu yönde evrimleşmiş bir beyinle yaşıyoruz. Üstelik hem fiziksel hem duygusal yönden alışkanlık yaratacak şekilde tasarlanmış yiyeceklerle çevriliyiz. Durum buyken, yemekle kurduğumuz ilişkiyi istediğimiz gibi yönetebilmek için yapabileceklerimiz neler?

Yaşamak için acıkmaya ihtiyacımız var ama yemek için acıkmaya ihtiyacımız yok. Yeme isteğiyle, biyolojik bir dürtü olan açlık hissi her zaman aynı şey değil. Bu yüzden yemekle kurduğumuz ilişki, açlığın, tokluğun, beslenmenin ötesinde, duygusal ihtiyaçlarımıza işaret eden önemli bir bilgi kaynağı.

İyi hissetmenin tanımı yalnızca mutlu, neşeli, keyifli hissetmekle sınırlı değil. Hem fiziksel ıstırapların hem duygusal zorlukların karşısında iyi olabilmek için, daha iyi hissedebilmek için öncelikle gücümüzü bulmaya ihtiyacımız var. Gücümüzü bulabilmek içinse güvende hissetmeye.

Bizi tehlikelerden koruyan, bizi hayatta tutan bir uyarı sistemi, ağrı. Bedenimizde hissettiğimiz her ağrı dikkatimizi çağıran bir işaret. Öte yandan bir ağrıyı, bir acıyı tecrübe etmek hiçbir zaman yalnızca fiziksel bir olay değil. Zihinsel ve duygusal bir mesele.

Aslında sandığımızdan daha özgürüz. Mecburiyetler ve kısıtlamalar, birçok zorluk ve engel, çoğu zaman kendi zihnimizde, kendi kendimize yarattığımız hikayelerden ibaret. Hem daha kolay hem daha mutlu bir hayat için ilk adım, bu gereksiz ıstıraplardan kurtulmak.

Mutlu Beyin podcastinin yeni bir bonus bölümüne daha hoş geldiniz. Tam da bu mevsimin güzelliklerinden biri hakkında olacak bu bölüm. Çiçekler aleminin en kadim, en popüler çiçeği hakkında: gülün kısa hikayesi.

‘’Hayatı nasıl yaşamak istiyorum?’’ Zor ve büyük bir soru bu. Oysa cevaplaması en zor sorular bile küçük adımlara bölündüğünde kolaylaşır. Hayatı günlere, saatlere hatta anlara böldüğümüzde, hayat tecrübemiz üzerinde sandığımızdan çok daha fazla gücümüz olduğunu göreceğiz. Zihnimizin ürettiği algıları, inançları, düşünceleri pasif bir şekilde kabul etmek yerine, dünyaya ilişkin tecrübelerimizi aktif olarak biçimlendirmemize olanak sağlayan bir güce sahibiz. Bu bölümün konusu, bu gücü kullanarak kendimiz için doğru tecrübeyi yaratabilmek.

Her gün ne çok şey düşünüyoruz, hissediyoruz, fark etmeden kabulleniyoruz. Oysa bir düşünceyi aklından geçirmekle, düşündüğün şeye inanmak arasında upuzun bir yol var. Bir duyguyu hissetmekle, o duyguya teslim olmak arasında uzanan bir yol olduğu gibi. Daha anlamlı ve daha mutlu bir hayata uzanan yol bu.

Başkalarının bize yönelik sözlerinden, eleştirilerinden, davranışlarından kolayca etkilendiğimiz, kırılıp gücendiğimiz her hikaye, karşılanmamış beklentilerimizin hikayesi. Hayatın zorluklarına karşı dirençli olabilmek ve hayatı gücenmeden yaşayabilmek, her şeyden önce kendi beklentilerini karşılayabileceğine güvenmek demek.

Arkasında türlü hikayeler saklayan bir maske, alınganlık. Hem bir savunma mekanizması, hem pasif-agresif bir saldırı yöntemi. Kimi zaman sorumluluktan kaçmanın yolu, kimi zaman yüzleşmekten… Bazen karşımızdakini manipüle etmek için, bazense özel ve ayrıcalıklı hissetmek için alınıp güceniyoruz. En çok da kendimizi güvensiz hissettiğimiz zamanlarda…